Epp dzieli mieszkanie z mięsożerną rośliną zwaną Ili, a dni upływają mu na gotowaniu jajka na śniadanie, analizowaniu wzorów na tapetach (kiedyś pracował w fabryce tapet), pisaniu raportów o tym, co robi on sam oraz inni mieszkańcy bloku, wycinaniu artykułów prasowych i wklejaniu ich do zeszytu. Kontakt utrzymuje tylko z siostrą, do której wysyła listy, oraz z sąsiadem o nazwisku Lem (sic!), który potem jednak się wyprowadza. Epp czuje się szczęśliwy, jeśli jajko idealnie się ugotuje, a w raporcie nie ma kleksów.
Epp uosabia przeciętnego obywatela, sygnałem jego statusu jest to, że posiada trzyliterowe imię. Gdyby znajdował się wyżej w hierarchii społecznej, mógłby nazywać się Eppe, Eppen, albo nawet Eppenepp Epp; acz mogłoby też być gorzej: Ep, lub nawet E.
Ta dystopijna powieść science fiction stanowi mroczny obraz przyszłości, ale to zarazem krytyka technologicznego postępu i kontroli nad społeczeństwem. Cechą wyróżniającą tę książkę – na tle dzieł Huxleya, Bradbury’ego czy Orwella, do których Jensen bywa porównywany – jest jej humor, przez co Eppowi bliżej pewnie do takich tekstów jak satyryczne powieści Vonneguta.