Marcel Schwob (1867-1905) – pisarz francuski, żydowskiego pochodzenia, związany z nurtem symbolizmu. Jedna z ważniejszych postaci literackiego środowiska epoki, autor przede wszystkim opowiadań, ale także tekstów dziennikarskich, krytycznych i sztuk teatralnych.

Za pierwszy i kluczowy literacki wpływ uznawał opowiadania Edgara Allana Poego, przeczytane w dość wczesnym wieku. Zajmował się zawodowo dziennikarstwem, a w 1891 r. zadebiutował tomem opowiadań Coer double (Podwójne serce). Później ukazywały się kolejne – w sumie napisał około stu nowel. Do jego najsłynniejszych dzieł zalicza się Mimes (1893), Le Livre de Monelle (1894), La croisade des infants (1896), oraz Vies imaginaires (1896), które ukazały się także po polsku jako Mimy (przeł. Wincenty Korab-Brzozowski, 1916), Księga Monelli (przeł. Bronisława Ostrowska, 1907), Krucyata dziecięca (przeł. Zenon Przesmycki, 1903) oraz Żywoty urojone, (przeł. Leon Schiller, 1924) – od tego czasu jednak nie wznawiane drukiem.

Schwob utrzymywał bliskie kontakty z ówczesną bohemą artystyczną, czego dowody znaleźć można w dziełach z epoki – np. Ubu Król Alfreda Jarry’ego został dedykowany właśnie jemu. Zmarł po długiej chorobie. Wpływy jego twórczości odnaleźć można u wielu wybitnych twórców XX wieku, jak choćby u Jorge Luisa Borgesa czy Williama Faulknera – tudzież Jerzego Andrzejewskiego.