Louis Calaferte zaliczany jest do klasyków, choć pozostaje nieco zapomniany, nawet we Francji.

Urodził się w 1928 roku w Turynie. Jako dziecko wyemigrował do Francji razem z rodzicami. Rodzina osiedliła się na przedmieściach Lyonu i wiodła bardzo ubogie życie. Dzieciństwo przeżył w skrajnej biedzie i okres ten opisał w swojej pierwszej powieści. Calaferte prawie nie uczył się w szkole i nie czytał książek, mając lat trzynaście zaczął pracować w fabryce. To właśnie jako młody robotnik odkrył przyjemność czytania. Książki stały się jego pasją i Calaferte do końca życia pozostał żarliwym czytelnikiem. W wieku lat siedemnastu wyjechał do Paryża i zaczął pisać. Stworzył kilka sztuk scenicznych, ale przełom nastąpił w 1952 roku wraz w jego pierwszą powieścią, Requiem dla niewinnych (Requiem des innocents). Od tego czasu nie przestawał pisać, a jego twórczość miała silnie autobiograficzny charakter. Na francuskiej scenie literackiej Calaferte pozostał outsiderem, postacią z marginesu: mieszkał w Lyonie, a potem w Dijon, na „peryferiach” ówczesnej kulturalnej Francji. Jego autobiografia, Septentrion, wydana w 1963 roku, została natychmiast zakazana (jej pierwsze słowa brzmią: „Na początku był seks”), cenzorski zapis cofnięto dopiero w 1984 r. Także inne jego dzieła, takie jak La mécanique des femmes czy Les mantes religieuses, uznano za „pisarstwo erotyczne”. Calaferte twierdził, że jest „pornokratą”, a nie „pornografem”. Był jednym z nielicznych dwudziestowiecznych pisarzy francuskich zajmujących się życiem ubogich, postaci z marginesu społecznego i wrażliwością dziecka, jak w Partage des vivants, Portrait de l’enfant, i innych. Został dwukrotnie uhonorowany nagrodą Akademii Francuskiej oraz Grand Prix national des Lettres w 1992. Zmarł w 1994 w Dijon.
Niektóre jego książki przełożono na angielski, niemiecki i włoski.