Samotność opowiada historię Mili, wiejskiej dziewczyny, która popełnia błąd i poślubia swojego krajana — niezaradnego, choć prostodusznego Matiasa – i zamieszkuje razem z nim wysoko w górach w odosobnionym miejscu. Mila, „dziecko nizinnych równin, jałowych z braku rąk, wody i nawozów,” jest z początku przytłoczona otaczającym ją krajobrazem. Jednak stopniowo przyzwyczaja się do „olbrzymich, milczących gór, które zstąpiły w cichy zmrok, a ten opatulił je cieniem niczym ciemniejąca chmura”, jak również do surowości zimowego życia w wiekowym budynku, którym opiekuje się razem z Matiasem.

Z tego górskiego ustronia, zejdzie później w doliny sama, dojrzała i przemieniona. Dzikość krajobrazu odgrywa ważną rolę w tej powieści, staje się wręcz jedną z jej postaci — pomiędzy krajobrazem a główną bohaterką wytwarza się silna więź, ukazuje on jej rosnącą samotność. W górach, przez nikogo nie chroniona, Mila będzie miała okazję zaznać, niejako z pierwszej ręki, dwóch wielkich sił: dobra, w postaci starego Gaietà, pasterza, oraz zła, uosobionym przez l’Ànimę.